نسخه قابل چاپ

نویسنده و کارگردان: اوگنین سیویلیچیچ. موسیقی: میکائیل بائر. مدیر فیلمبرداری: استانکو هرچگ، ودران سامانوویچ. ‏تدوین: ویه ران پاولینیچ. طراح صحنه: ملادن اوزبولت. بازیگران: امیر حاژیحافیظ بگوویچ[ایبرو]، آرمین ‏عمروویچ[آرمین]، ینس مونشاو]اولریش]، ماری بومر[گودرون]، باربارا پرپیچ[مارتینا]، اورهان گونر[آرپاد]، بورکو ‏پریچ[زوکی]، بوریس اسوارتان[پریچ]، داریا لورنچی[آیدا]، ایوانا بولانکا[نانا]. 82 دقیقه. محصول 2007 کرواسی، ‏بوسنی هرزه گوین، آلمان. برنده جایزه بهترین بازیگر/امیر حاژیحافیظ بگوویچ از جشنواره دوربان، برنده دلفین نقره ‏برای بهترین فیلمنامه از جشنواره فسترویا-ترویا، برنده جایزه شرق ِ غرب از جشنواره کارلوی واری، برنده جایزه ‏فیپرشی از جشنواره پالم اسپرینگز، برنده جایزه طلای بهترین بازیگر/امیر حاژیحافیظ بگوویچ و بهترین فیلمنامه از ‏جشنواه پولا. ‏
ایبرو و پسرش آرمین از شهر کوچک شان در بوسنی به طرف زاگرب حرکت می کنند. قرار است آرمین در جلسه ‏انتخاب بازیگر نوجوان برای فیلمی درباره جنگ در بوسنی که توسط کارگردانی آلمانی ساخته می شود، شرکت کند. اما ‏ظاهراً رویای پسر با اتفاقاتی کوچک در حال نقش بر آب شدن است. ابتدا در بین راه اتوبوس خراب می شود و آنها دیر ‏سر قرار می رسند. پس از اصرار و خواهش های ایبرو مبنی بر اینکه فرصتی به آرمین بدهند، کارگردان می گوید که ‏برای نقش مورد نظر مسن است. آرمین که آرزوی بازی در فیلم را دست نیافتنی می بیند، عصبی است. ایبرو می کوشد ‏تا با توسل به راه های مختلفی مانند ایجاد رابطه با اعضای گروه فیلمسازی شانسی دیگر برای پسرش فراهم کند. تنها ‏دست آویز او این بار توانایی ارمین در نواختن آکاردئون و خواندن است. کارگردان می پذیرد تا به نواختن آرمین گوش ‏دهد. اما در میانه کار آرمین دچار حمله صرعی می شود. فردای آن روز که ایبرو و آرمین آماده بازگشت به شهرشان ‏شده اند، کارگردان با پیشنهاد تازه ای مبنی بر ساخت فیلمی مستند درباره آرمین و اینکه در زمان جنگ چه بر سر او ‏آمده، به سراغ شان می رود. آرمین پیشنهاد را رد می کند. ایبرو نیز به حمایت او بر این تصمیم صحه می گذارد و پدر ‏و پسر به شهر خود بازمی گردند.‏

‎‎چرا باید دید؟‎ ‎
برای دوستدار سینمای اروپای شرقی، مخصوصاً یوگسلاوی سابق اوگنین سیویلیچیچ نام شناخته شده ای است. البته نه ‏برای تماشاگر ایرانی که تنها فیلم های دهه 1960 تا 1980 پارتیزانی یوگسلاوی سابق را دیده و از موج های تازه در ‏سینمای بالکان دور و بی خبر است. سیویلیچیچ متولد 1971 با فیلمنامه نویسی آغاز و از 1991 با ساختن فیلم های ‏ویدئویی کوتاه شروع به کارگردانی کرد. 8 سال بعد اولین فیلم بلندش را با نام آرزو می کنم یک کوسه بودم ساخت. ‏دومین فیلم بلندش به خاطر کونگ فو معذرت می خواهم! را در سال 2004 کارگردانی کرد. هر دو فیلمش موفق شدند ‏جوایزی در جشنواره های داخلی کسب کنند. اما آرمین سومین فیلم وی که موفق ترین کار او تا این لحظه به شمار می ‏رود، توانسته ستایش منتقدان و داوران جشنواره های بین المللی را کسب و به عنوان نماینده سینمای کشورش به آکادمی ‏اسکار معرفی شود.‏
فیلم که اولین بار در جشنواره برلین 2007 به نمایش در آمد، بر خلاف تصور خیلی ها به جنگ در بالکان، فروپاشی ‏یوگسلاوی، نسل کشی، ضایعات جنگ، فقر و پریشانی متعاقب آن و حتی میل و آرزوی آرمین به بازی در فیلم نمی ‏پردازد. تمام فیلم ادیسه ای است که در پایان آن- زمانی که پدر و پسر به شهر خود بازمی گردند- پسر از عشق و محبت ‏بی حد و مرز پدر نسبت به خود آگاه خواهد شد. ‏
آرمین یک مینی درام است که با جزئیاتی دقیق و لحظاتی به یاد ماندنی زینت یافته و قادر به ایجاد لحظاتی پر از تشویش ‏و نگرانی برای تماشاگر است. تا نیمه فیلم حدس زدن دلیل رفتار عصبی پسر، توجه های بیش از اندازه پدر به او و ‏تلاش هایش برای اهدای فرصت حضور در یک فیلم به فرزندش در هاله ای رمز و راز پیچیده شده است. و حتی ‏زمانی که تماشاگر شاهد حمله صرعی آرمین می شود و می پندارد دلیل این همه توجه را یافته، سیویلیچیچ تک خال تازه ‏ای رو می کند. پدر بی شائبه فرزند را دوست دارد، نه به خاطر اینکه در جنگ دچار آسیب شده است. او فقط تلاش می ‏کند در عین سادگی و حتی با وجود ندانستن زبان با اعضای گروه فیلمسازی رابطه برقرار کند تا پسر را به سرمنزل ‏مقصود برساند. از او می خواهد قوی باشد، اجازه سیگار کشیدن را به اومی دهد تا به وی یادآور شود بزرگ شده و در ‏پایان به احترام گذاشتن به انتخاب او بر بلوغ فکری اش نیز صحه می گذارد. ‏
سیویلیچیچ در سومین فیلمش موفق می شود تا با خلق و چیدن صحنه هایی ساده و به یاد ماندنی تماشاگر اشنا با تاریخ ‏سینما را به یاد نئورئالیست هایی چون دسیکا یا ویسکونتی بیندازد. رابطه میان ایبرو و آرمین 14 ساله یادآور رابطه ‏آنتونیو و برونو ریچی در دزد دوچرخه است و حزن و اندوهی که بر فیلم سایه افکنده قادر است تا به اندازه بسیاری از ‏فیلم هایی که درباره جنگ این نقطه از دنیا ساخته شده اند، بر شما اثر بگذارد. فیلم فاقد موسیقی است، اما فیلمبرداری ‏خوب و بازی بی نظیر امیر حاژیحافیظ بگوویچ اجازه نمی دهد تا به نبود آن فکر کنید!‏
ژانر: درام. ‏